....

میدونی چیه هر چقدر خودت رو مشغول کنی، هرچقدر چرت و پرت بگی بقیه رو بخندونی، هرچی بهونه پیدا کنی به رفیق فابریکت پیام بدی اصلا قهر کنی لج کنی بنشینی تو اتاقت ، فیلمی که صد بار دیدی رو دوباره ببینی... هرچی حواس خودت رو پرت کنی ... بازم هست .. یه چیزی که نباید باشه هست ... نه نیست یه چیزی نیست که باید باشه ... که خیلی وقته بوده ... که الان خیلی نیست ...

اولین تجربه ی کار با یه غریبه رو دارم پشت سر میذارم انسان فوق العاده متشخص و مهربونیه فقط ایرادی که هست فس فس میکنه برای رسوندن فایل ها که اونم دست خودش نیست احتمالا، گفت تو تهران و اصفهان دفتر داریم کاش میشد عضوی از تیمم بودی، وقتی براش سی ویمو فرستادم گفت 75 ؟ چه همه بزرگ شدن ... 

یه مورد دیگه هم بود که دفتر کارشون تهرانه باز، بازی تولید میکنن اونم درخواست همکاری داد ولی دست ما کوتاه و خرما بر نخیل ...

در مورد کنکور با هرکس صحبت میکنم حرفش اینه که کلاس برو ... برای فن کلاس برو ،تاسیسات کلاس برو ، تاریخ کلاس برو ... و کلاس ها اینقدر گرونه که حد نداره، فن رو میخواستم برم کلاس مجازیش نهصد و پنجاه هزارتومنه و من ده میلیون پول همین الان تو جیبم بود حاضر نبود یک میلیونش رو بدم کلاس ... 

غمگینم ... 

قسمت بامزه ی این روزام برادرزاده ی شماره چهاره که بهم میگه آنّا و بهم میرسه میشینه تو بغلم دست میکنه کش موهام رو باز میکنه و اگه باهاش حرف نزنی و یکم هم خسته باشه تو همون حالت خوابش میبره ... 

دلم تنگه و هیچکس حالم رو نپرسیده ...

اونایی هم که حالشون رو میپرسم تمایلی به صحبت باهام ندارن ...

اعتراف سنگینیه ولی ... من آدم دوست داشتنی ای نیستم ظاهرا ...